Gdybyśmy uczucia dziecka traktowali z należytą powagą, byłoby nam łatwiej współpracować z dziećmi, znaleźć sposób, by to, co mówimy, trafiało do nich i odnosiło skutek. Tymczasem brak szacunku dla dziecięcych uczuć przejawiamy w zasadzie automatycznie. Mówimy im: "Nie bój się", "Nie ma się czego wstydzić", "Czemu beczysz, przecież to wcale nie boli", "Nie wolno się złościć", "Nic się nie stało". Fascynujący jest zwłaszcza ten ostatni twór, tym bardziej, że zwykle często używany... mówienie "nic się nie stało", to przecież nic innego, jak wmawianie drugiemu człowiekowi z pełną powagą, tonem oczywistości, że - na przykład - jego upadek, stłuczone kolano i związany z tym ból i strach - nie istnieją.