Czasami powinno się odchodzić. Czasami trzeba. Mimo, że rozstania zazwyczaj bolą. Ktoś wyrwał przecież kawałek Twojej duszy i trzyma ją w kieszeni, albo porysował sobą tak bardzo Twoje serce, że z każdym uderzeniem czujesz jego istnienie. I przez jakiś czas nie wiesz co masz ze sobą zrobić. Nie staniesz przecież po środku przestrzeni z wylewającymi się z duszy emocjami i nie będziesz spacerował z krwawiącym sercem zostawiając ślady uczuć w życiu tej osoby. Więc chowasz się w sobie, uciekasz, chcesz zamarznąć, udajesz, że nic nie czujesz. Próbujesz zapełnić skradzione fragmenty. W końcu łatasz te rany, bo nie da się przecież długo tak żyć. I stajesz się inny niż byłeś. Właściwie piękniejszy. Myślę, że ludzie nas zmieniają, rozstania też nas zmieniają, ale najbardziej zmienia nas pustka po drugim człowieku, bo wtedy zaczynamy wiedzieć czego w życiu brakuje nam wyjątkowo.