W każdej lekcji można znaleźć wspólny mianownik, łączący nas wszystkich, niczym łańcuch. Na jego końcu wisi zegar, a na tarczy widać upływ czasu. Słyszymy go, to stłumione tykanie, które przerywa każdą ciszę, i widzimy go, ale często go nie czujemy. Każda sekunda odznacza się w życiu każdego człowieka: przychodzi i odchodzi, znika cicho bez fanfar, rozpływa się w powietrzu jak para bijąca z gorącego świątecznego puddingu. Dostatek czasu zapewnia nam ciepło, kiedy nasz czas minie, zostawia nas zimnymi. Czas jest cenniejszy niż złoto, cenniejszy niż diamenty, cenniejszy niż ropa, czy jakiekolwiek skarby. To czasu nigdy nie ma dość; to czas wprowadza zamęt w nasze serca, musimy więc wykorzystywać go mądrze. Czasu nie można spakować, przewiązać wstążką i złożyć pod choinką w bożonarodzeniowy poranek.
Czas nie można dostać. Ale można go dzielić.
