Jak te drzewa wichrem poszarpane
Tak nasze życie się chwieje cały czas
Jak te drzewa burzą połamane
Mojego serca ciągle słyszę trzask

A kiedy w nas opadnie oczarowań mgła
Kiedy dobranoc powie pierwszych wrażeń żar
Komu dasz chwilę dobre i złe?
Czy jeszcze mnie?
Gdy do Werony coraz dalej, dalej jest
Codzienność dzieli zamiast łączyć, przecież wiesz
Wszyscy już wyszli, na parkiecie tylko my
Tak roztańczeni kiedyś, obojętni dziś
Co sobie damy na resztę lat?

Tam, gdzie góry kruszy wiatr
Tam, gdzie się urywa ślad
Gdzie płowieją w słońcu
Barwy naszych flag
Może znajdziesz kraj na ziemi
W którym wszystko lepsze jest
Własny kompas i cel jasny
Musisz mieć

Gdy zaczynasz nową podróż
Nie wiesz, co wydarzy się
Nie oglądaj się za siebie,
Bo tam zawsze czegoś żal

Przez pelargonie wieczór się wczołgał na stary stół.
Nie mówisz nic, co tu można by rzec
Ojcze jak żyć, zmarszczyłeś brew.

Wszystkich przykazań przestrzegasz przecież jak mało kto.
Ręce masz czyste, jasny życiorys z czytanki wprost.
Ojcze jak żyć, zmarszczyłeś brew.
Nie mówisz nic, znowu pełne kieliszki.
Tężeje mrok