Dochodzi do gorzkiego wniosku: człowiek dojrzewa, eksperymentuje, uczy się, już myśli, że wie, o co w tym wszystkim chodzi, myśli, że znalazł właściwy klucz do zrozumienia życia i stawienia mu czoła. A potem, kiedy najmniej się tego spodziewa, kiedy równowaga wydaje się idealna, kiedy wydaje ci się, że znasz odpowiedzi na wszystkie pytania, a przynajmniej na większość z nich, pojawia się kolejna zagadka. I nie wiesz co robić. Jesteś nieprzygotowany. Widzisz tylko, że pozbawiono cię miłości, tego magicznego momentu, kiedy dwie osoby decydują się na wspólne życie. I czerpią z niego garściami, marzą, ze śpiewem w duszy, z poczuciem lekkości i z przekonaniem, że są dla siebie absolutnie wyjątkowe. I nie muszą racjonalnie tłumaczyć tego stanu. Tak jest, dopóki obie strony tego chcą. Ale kiedy jedna z nich chce odfrunąć, nie ma sposobu, żeby ją zatrzymać, ani nie ma słów, które przemówiłyby jej do rozsądku. Bo w miłości nie ma rozsądku...