Dałam Ci się poznać. Odważyłam się jak nigdy wcześniej, pozwoliłam sobie na luz i swobodę, by później zostać zmieszana z błotem. Czy żałuję? Trochę tak, trochę nie. Zawsze mogłam nie być tak głupia, ale... czy to aby na pewno głupota? Czy głupotą można nazwać potrzebę bliskości i obecności drugiego człowieka? Czy jest się głupim, gdy zaufa się komuś, kto od ponad roku pojawia się dzień w dzień i do siebie przekonuje? Jeśli tak, to trudno, przyznaje się bez bicia do swojej głupoty. Ale chyba wolę być naiwną idiotką niż zimną suką bez serca i empatii.