Wyobraź sobie, że spotyka się dwoje ludzi. Zaczynają rozmawiać, coś się tworzy, powstaje jakiś zalążek więzi, może nawet pojawia się wątły dym rozpalanego uczucia. I nagle w całej tej scenerii wzajemnego rozpoznawania się, uświadamiają sobie, że ktoś w tej relacji chce dużo więcej i bardziej, a druga strona tych chęci przejawia zdecydowanie mniej. A potem jedna ze stron znika, bo nie wytrzymała presji, bo zabrakło jej pewności i pozostawia drugiego człowieka z emocjami, które nie potrafią znaleźć sobie miejsca, nie mogą się skupić wokół niczego.
To tak jakbyś dał komuś latawiec i zabronił go puszczać. I czy to jest dzisiaj typowe, czy tak jest coraz częściej, że brak nam odwagi, by spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć "chcę Cię" lub przeciwnie "to nie jest to, czego szukam i nie chcę, karmiąc Cię złudzeniami, tracić Twojego czasu". Tego nie wiem, ale zdaję sobie sprawę z jednej rzeczy. Znikanie bez słowa to skurwysyństwo. Najgorsze z możliwych.”