Cytaty autora Barbara Smolińska (6)

... co się dzieje między nami... To nasze spojrzenia, sposób, w jaki się witamy rano i żegnamy, wychodząc do pracy, to czy śpimy razem w jednym łóżku, czy nie, czy się całujemy, przytulamy, obejmujemy, trzymamy za ręce na spacerze. To jest i namiętność, i intymność, i czułość.

Może w tym momencie warto powiedzieć, obalając jeszcze jeden stereotyp, że seks nie może być obowiązkiem. Bo jeżeli robimy coś wyłącznie z obowiązku, to jest to mało przyjemne. Jeśli seks ma nas do siebie zbliżać, ma być więziotwórczy, ma nam dawać radość i przyjemność, to musi się odbywać w wolności. Każdy z partnerów ma prawo - oczywiście delikatnie, bez odrzucenia i nie za karę - powiedzieć "nie". To jest niezwykle ważne. Tymczasem w niektórych środowiskach pokutuje jeszcze pojęcie obowiązku małżeńskiego: mężczyzna potrzebuje dużo seksu, dlatego kobieta - w każdym razie ta porządna - spełniając swój małżeński obowiązek, współżyje z nim. Nie ma z tego żadnej przyjemności, przeciwnie - chce, żeby to się jak najszybciej skończyło, odcina się od swojego ciała, myśli o tym, co ugotuje jutro na obiad albo jakie musi zrobić zakupy. To jest bardzo niszczące i niebezpieczne dla związku. Prowadzi wręcz do sytuacji, w której kobieta zgadza się na jakiś rodzaj gwałtu. A mówimy przecież, że seks wyraża nas na wielu poziomach, angażuje nasze ciało, psychikę i ducha. W przeciwnym razie jest to wyłącznie czysta fizjologia.

...budowanie szczęśliwego, udanego związku to jest zadanie. Nic się samo nie zrobi. I to udane pożycie intymne też się samo nie zrobi. Bo namiętność - która jest na początku - przygaśnie. A żeby przerodziła się w intymność, potrzeba trochę pracy nad sobą, trochę dojrzewania, trochę małego lub większego wysiłku, zgody na zmienność, wzajemnego zaufania i ciekawości, trochę tajemnicy. I miłości.

Jeśli pewnych rzeczy sobie nie powiemy, pozostaniemy w sferze marzeń, domysłów i rozczarowań. Trudno oczekiwać, że mój mąż czy żona domyśli się, co mi sprawi przyjemność, czego potrzebuję w zbliżeniu, jakiego pragnę dotyku, czułości, pieszczoty. To ślepa uliczka.

A tu naprawdę chodzi o to, żeby zbliżenie seksualne wzmacniało naszą relację, sprawiało nam przyjemność, żeby było dla nas czymś ważnym, wyrazem naszej głębokiej miłości, zaufania, jakim siebie darzymy. Przecież trudno sobie wyobrazić w ogóle większą bliskość niż właśnie podczas współżycia. Ważne jednak, żeby nie wpaść ze skrajności w skrajność. O ile przez całe wieki w ogóle nie mówiło się o orgazmie, szczególnie kobiecym, to mam wrażenie, że teraz staliśmy się niewolnikami orgazmu: jeśli kobieta go nie przeżywa, to znaczy, że ma jakiś brak i trzeba go jak najszybciej naprawić. Albo zaczynamy przerzucać odpowiedzialność na mężczyznę, że nie stanął na wysokości zadania. Takie myślenie świadczy o bardzo przedmiotowym traktowaniu seksu. Jeśli zbliżenie seksualne ma być budowaniem naszej więzi, to może ten orgazm wcale nie jest taki najważniejszy.

Mimo tych braków, z którymi wkraczamy w dorosłość, mimo tego, że takie rozmowy mogą być trudne, zachęcałabym małżonków, żeby rozmów o seksie nie unikali. Bo milczenie nie jest dobrym rozwiązaniem, rodzi tyle niepotrzebnych nieporozumień, które tak się kumulują i wpływają na tyle innych sfer życia małżeńskiego, że w końcu para trafia na terapię. I dopiero wtedy się uczy, jak rozmawiać o swoich potrzebach seksualnych.