Cytaty autora Słownik Niezdefiniowanych Uczuć (2)

Sposród wszystkich rzeczy jakie sobie wmawiamy, najmniej pocieszające są słowa "jest już za późno". Gdy się narodziłeś, mogłeś być każdym. Tak pojętny i tak podatny na każdy wpływ. Rodzice próbowali kształtować cię gdy dorastałeś, ale w pewnym momencie przekazali ci tą odpowiedzialność pytając "kim chcesz zostać jak dorośniesz?". Tkwi pewien rodzaj sztuki w drodze do stawania się sobą. Nastoletnia osobowość jest bardzo delikatnym medium, której emocje bywają całkowicie nieokiełznane. Musisz mocno się trzymać równocześnie dając z siebie to co najlepsze ciągle uważając by nie popaść w rozsypkę. Nie możesz zignorować swoich wad ale nie możesz się ich tak po prostu pozbyć zmuszając się do zmiany. Jednak najtrudniejszy do pojęcia jest fakt, że twoja osobowość staje się coraz spójniesza z upływem czasu. Fakt, że ogień, który przez lata utrzymywał cię tak elastycznym zaczyna przygasać a ty zaczynasz się poruszać wydeptanymi ścieżkami. Ciągle dobrze pamiętasz gorączki młodości, czasy w których byłeś tak nietykalny bo wiedziałeś, że ty to nie po prostu ty ale też osoba, którą pewnego dnia się staniesz. Z czasem trudno zaprzeczyć temu, że jesteś kimkolwiek innym niż tylko sobą. Na dobre i na złe. W całym tym rozmyślaniu kim się pewnego dnia staniesz, zapomniałeś że to pytanie rzeczywiście ma odpowiedź. I ten pewien dzień w końcu nadejdzie, jeśli już nie nadszedł. Zaczynasz zastanawiać się czy jesteś w stanie jeszcze się zmienić czy masz w sobie wystarczająco dużo ognia by zadziwić samego siebie. Czy może jesteś już zbyt przewidywalny i cyniczny by zmienić jakikolwiek element bez zniszczenia całości. Oczywiście, może to kim jesteś, jest jak najbardziej w porządku a marzenie przed staniem się kimś innym tylko powstrzymywałoby cię przed rozwinięciem w pełni swojego potencjału. A może to nie ma już żadnego znaczenia? Może jest już za późno.

Poszukiwanie sensu jest jak poszukiwanie zaginionego skarbu. Nigdy go tak naprawdę nie widziałeś ale słyszysz o nim od dziecka. Zbyt wiele ludzi niszczy własne mapy skarbów. Gubią się w bazgraninie przeszkód i objazdów ale ciągle łudzą się poszukując skrótów. Znaczyna ci się wydawać, że jesteś coraz bliżej odpowiedzi, że potrafisz już określić nurty codziennego życia, że dostrzegasz przebłysk czegoś więcej, ukrytego pod powierzchownością rzeczy. Lecz w końcu dowiadujesz się, że im większe głębiny życia chcesz przemierzyć, tym więcej czasu spędzasz na płyciznach. Ponownie trafiasz na brzeg, ponownie próbując wypłynąć głębiej. To moment, w którym przestajesz już czekać na pojawienie się jakiekolowiek innego znaczenia a zaczynasz zauważać jak bardzo wszystko jest kruche i ulotne. Wszystko toczy ciągłą walkę, tylko po to by istnieć. I ty jesteś gościem na tym świecie, którego życie nie jest tylko dążeniem lub szansą czy kolejną opowieścią. Życie jest też po prostu doświadczeniem, sztuką dla sztuki. I nie ma nic złego w przemierzaniu płycizn i doświadczania trudów codzienności. Jednak nawet to nie przybliży cię do tego czego ciągle poszukujesz, bo choć łatwo to znaleźć to niemożliwym jest pochwycić.