Cytaty autora Aleksandra Steć (9)

Są w życiu takie historie, które można porównać do niedokończonej powieści. Ktoś krzywdzi nas tak silnie, że już nawet nie mamy ochoty zaczynać kolejnego rozdziału. Nie kończymy nawet tego, który zaczęliśmy pisać. Zostaje urwany gdzieś w połowie. Zmieniamy przeznaczenie bohaterów, żeby na zawsze usunąć historię ze wszystkich możliwych miejsc. W końcu znika nawet to, co było tak silnie zarysowane w naszej pamięci. Wspomnienia znikają jak nigdy niezapisane słowa. Obojętność zamienia w pył przeszłość, która przestaje mieć dla nas już jakiekolwiek znaczenie. Otwieramy książkę i widzimy tylko puste kartki. A kiedy próbujemy ją znaleźć po raz kolejny, żeby pozbyć się jej na dobre, dostrzegamy, że zniknęła sama. Tak się czasami kończą magiczne historie. To co złe znika. To co nieważne się ulatnia. I nigdy nie wraca.

Są takie znajomości, które dają chwilową iluzję szczęścia. Są jak karta kredytowa. Nie zdajesz sobie sprawy z tego jak wielkie koszty ponosisz i jak ogromny rachunek będziesz musiał zapłacić. Myślisz, że to, co otrzymujesz jest bezcenne. Dopiero później uświadamiasz sobie, że cała ta iluzja nie była warta tak naprawdę ani jednego momentu.

A jakie to ma znaczenie, że był w moim świecie kilka dni? Przecież te kilka dni były ważniejsze niż całe lata mojego życia.

Najwięcej odwagi wymaga zaakceptowanie faktu, że nic więcej nie można zrobić, mimo, że walczyło się ze wszystkich sił. Poświeciło się serce, wiarę i tysiące uczuć. Najwięcej siły wymaga odpuszczenie, a nie walka.

Zawsze magiczna siła pchała mnie do toksycznych ust. Do brudnych serc. I umysłów, które były tak pokrętne, że zawodziła wszelka logika. Zawsze ciągnęło mnie do tego co naiwnie nazywałam przygodą i szaleństwem, a w rzeczywistości było tym, co sprawiło, że zabłądziłam gdzieś na przedmieściach własnego życia. Ale może to i dobrze. Czasami trzeba zgubić rozum, żeby wiedzieć, że jednak czegoś nam brakuje i coś trzeba znaleźć. Policzyć klepki, zobaczyć, że nie ma piątej. I ruszyć w drogę by ją odnaleźć. Taka pogoń za rozumem to piękne doświadczenie. O ile się go oczywiście znajdzie. (...) Czasami trzeba się zatruć paskudnymi emocjami, żeby zrozumieć jak bardzo potrzebujemy detoksu. I jak bardzo chcemy kochać czystą miłością.

Jest taki rodzaj kobiet, którym się zawsze zazdrości. Dlatego, że są w świetnym związku, albo świetnie ułożyły sobie życie jako singielki. Dlatego, że mają dobre wykształcenie, albo nie mają wykształcenia, ale bardzo dobrze radzą sobie w sprawach zawodowych. Dlatego, że mają rodziny i skupiły się na dzieciach, albo dlatego, że znalazły pasję i to właśnie w niej się realizują. Dlatego, że trenują i mają wysportowane ciała, albo dlatego, że nic nie trenują, a mimo to mają smukłe, piękne sylwetki. Dlatego, że potrafią zrobić świetny makijaż i wyglądać jak milion dolarów, albo dlatego, że wyglądają cudownie bez makijażu. Dlatego, że mają dookoła siebie tłum ludzi i są uwielbiane, albo dlatego, że kochają samotność i czują się po prostu dobrze same ze sobą. Te kobiety zazwyczaj mają prze*ebane w życiu. One tak naprawdę nie mają więcej niż inni. Wręcz przeciwnie. Te kobiety prawdopodobnie przeszły w życiu przez piekło, dlatego przestały narzekać i skupiły się na łapaniu pięknych chwil i pięknych uczuć. Im tak naprawdę nie zazdrości się tego co mają. Tylko tego jak potrafią to wykorzystać. A potrafią. Bo nauczyły się cieszyć tym, co przynosi im życie. Zbudowały swój świat na pobojowisku. Stworzyły imperium szczęścia, na swojej prywatnej katastrofie. To przeszłość sprawiła, że są silne. I tę siłę wykorzystują, żeby walczyć o każdy piękny dzień.

Myślę, że w życiu są takie sukcesy, które w rzeczywistości były naszymi największymi porażkami. I porażki, które z perspektywy czasu okazały się być dla nas dobre. Życie zaskakuje. Są bliscy ludzie, którzy tak naprawdę są bardziej odlegli niż niejedna z gwiazd na niebie. I tacy, którzy mimo złudnego dystansu budują nasze serce. Są miłości, które okazały się być błędami. Są błędy, które tak naprawdę były miłością.

Wybacz, że nie powiem nic więcej. Przy Tobie bolą mnie wszystkie słowa. Boli mnie każdy oddech. Wszystkie dotychczasowe pragnienia mnie bolą. Marzenia, radości i smutki, które od zawsze były we mnie, teraz straciły sens. Nawet pustka wewnątrz mnie już nie istnieje. Wypełniłeś ją tęsknotą po wszystkie krańce mojej skóry

Ludzie często nie wierzą w miłość. W taką miłość na całe
życie. Nie wierzą, że może nam się zdarzyć ktoś zupełnie
wyjątkowy. Albo, że my to zdarzymy się komuś i staniemy
się całym jego światem. Nie wierzą, że można kochać raz,
zupełnie, całkowicie i bezwarunkowo.
Często słyszę, że taka miłość to owszem, zdarza się w
filmach, powieściach, bajkach ale nie w życiu. Mamy
skłonność do deprecjonowania uczuć innych ludzi, do braku
wiary w to, co czują. Cytując Stanisława Dygata: „Własnym
złudzeniom ulega się łatwo, ale cudzym się nie dowierza”.
Myślimy, że jeśli coś nie zdarzyło się nam, to przecież
nie może istnieć.
A istnieje...