Przez pelargonie wieczór się wczołgał na stary stół.
Nie mówisz nic, co tu można by rzec
Ojcze jak żyć, zmarszczyłeś brew.

Wszystkich przykazań przestrzegasz przecież jak mało kto.
Ręce masz czyste, jasny życiorys z czytanki wprost.
Ojcze jak żyć, zmarszczyłeś brew.
Nie mówisz nic, znowu pełne kieliszki.
Tężeje mrok

Potrafimy silni być
żeby nie wmówili nam
że się tutaj nie da żyć.

Zabrali nam siebie
przecięli na pół
skazali na jutro
co gorsze jak dziś
nadzieją okrutną nakarmili sny.

Związali nam oczy
puścili przez noc,
spętali nam myśli
i ręce do krwi,
by ta rzeczywistość była tam gdzie my.

Jeśli chcesz, możesz przyjść, kupić wino, zostać na noc
Nie przytulę Cię potem, odwrócę, rzucę "dobranoc"
Jeśli chcesz, możesz przyjść, zdjąć bluzkę, zostać do rana
Nie odprowadzę Cię potem, do drzwi trafisz sama

Nie mam dla Ciebie miłości, ktoś tu był przed Tobą
Nie ma we mnie miłości, odchodząc zabrała ją ze sobą

Jeśli chcesz, troszcz się o mnie, tylko pozbądź się złudzeń
Nie zacznę Cię kochać, choć przy Tobie się budzę
Jeśli chcesz, to dbaj o mnie, bądź zawsze pod ręką
Jeśli pójdę z inną, nie mów - serce Ci pękło